Szlaki pogranicza

Szlak żółty Nowogród Bobrzański - Klępina - Nowogród Bobrzański 31 km

Zapraszamy na przejażdżkę rowerem po gminie Nowogród Bobrzański poznając nowy „żółty” szlak rowerowy z Nowogrodu Bobrzańskiego przez Bogaczów, Krzewiny, Kaczenice, Klępinę, Sobolice, Drągowinię i z powrotem do Nowogrodu Bobrzańskiego o łącznej długości 31 km. Na trasie szlaku będziemy mogli odpocząć wśród przepięknych krajobrazów leśnych oraz zwiedzić lokalne atrakcje takie, jak zabytkowe budowle w Bogaczowie i Drągowinie a także obszary i tereny leśne znajdujące w obszarach „Natura 2000”. Trasa szlakiem żółtym to przede wszystkim piękne widoki roztaczające się na cała gminę Nowogród Bobrzański. Jedź z nami!

Szlak żółty rozpoczyna swój bieg przy budynku Ośrodka Kultury Sportu i Rekreacji w Nowogrodzie Bobrzańskim przy ul. Pocztowej 7. Rozpoczynamy podróż kierując się w prawo główną drogą w kierunku Zielonej Góry.

Mijamy skrzyżowanie na Żary, a następnie wjeżdżamy na most na rzece Bóbr. Po prawej stronie widzimy kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, natomiast po lewej budynki nieczynnego młyna, który uległ spaleniu na początku lat 90-tych. Tuż za mostem skręcamy w lewo w ulicę Młyńską, którą kierujemy się do samego jej końca, gdzie następuje rozwidlenie – ku górze w prawo ulicą Zacisze oraz w lewo w kierunku Bobru. My skręcamy w lewo i po około 100 m, wjeżdżamy na wał i dalej jedziemy wzdłuż rzeki. Przejeżdżamy pod mostem kolejowym, a tuż za nim skręcamy w prawo i drogą gruntową kierujemy się cały czas prosto i nieco pod górkę. Po kilkuset metrach po lewej stronie mijamy stadion miejski, dom oraz warsztat samochodowy. Wjeżdżamy na drogę powiatową biegnącą w kierunku Bogaczowa i cały czas prosto, najpierw ulicą Bogaczowską wzdłuż zabudowań, a potem wzdłuż lasu, pokonujemy prawie 3 km, by dotrzeć do miejscowości Bogaczów. Najpierw jednak po prawej stronie mijamy pałac, który obecnie jest w rękach prywatnych. Docieramy do skrzyżowania i tu powinniśmy kierować się na prawo w kierunku Krzewin. Można zmienić w tym miejscu trasę i pojechać na lewo, by po około 200 m dotrzeć nowo odrestaurowanego Pałacu renesansowego z XVI w. oraz położonego po przeciwnej stronie drogi – kościoła filialnego pod wezwaniem św. Wawrzyńca.

Tuż za kościołem skręcamy w prawo w ulicę Spoczynkową, a przed cmentarzem ponownie w prawo. Wzdłuż ulicy Dębowej docieramy do Szkoły PRO NOVO, zjeżdżamy w prawo w dół i docieramy do skrzyżowania, na którym jedziemy w lewo w kierunku Krzewin. Docieramy do końca wsi, mijamy czynny przejazd kolejowy i dalej wzdłuż pola, a potem lasu jedziemy do Krzewin. W te miejscowości po lewej stronie widzimy wiatę oraz boisko, gdzie można odpocząć. Dalej udajemy się na wprost drogą asfaltową, ponownie wjeżdżamy w las cały czas wzdłuż głównej drogi, by po ok. 1,5 km dotrzeć do skrzyżowania z drogą krajową nr 27. Tu należy zachować dużą ostrożność, gdyż na tej trasie panuje bardzo duży ruch pojazdów. Przejeżdżamy skrzyżowanie na wprost i dalej drogą powiatową kierujemy się w kierunku miejscowości Kaczenice do której jednak nie dojeżdżamy. Po 2 km skręcamy w prawo w drogę leśną. Wzdłuż tej 1,5 km drogi podróżujemy, aż do miejscowości Klępina. Najpierw wzdłuż drogi gruntowej, a potem brukowej i kolejno asfaltowej, kierujemy się wzdłuż zabudowań, aż do skrzyżowania, na którym jedziemy w lewo, a następnie przy kapliczce umieszczonej na uschniętym drzewie zjeżdżamy z drogi asfaltowej w drogę gruntową w lewo i podjeżdżamy pod górę w kierunku lasu. Jedziemy tą drogą cały czas na wprost aż docieramy po 2 km do miejscowości Sobolice.

Po około 800 m skręcamy w prawo i znów podjeżdżamy pod wzniesienie, na którego szczycie rozpościera się widok w kierunku południowym. Przy dobrej widoczności można zobaczyć stąd Karkonosze i Śnieżkę. Zjeżdżamy ze wzniesienia. Po drodze po prawej stronie mijamy kościół. Po przejechaniu 1 km docieramy do głównej drogi, po której prosto wzdłuż zabudowań podążamy do kolejnego zakrętu, skręcając w lewo. Drogą asfaltową jedziemy przez około 2000m po czym skręcamy w prawo i dalej między zabudowaniami kierujemy się prosto. Docieramy do rozwidlenia, na którym zjeżdżamy w prawo (podążamy od tego momentu drogą leśną nr 51) w drogę gruntową i dalej mijamy ostatnie zabudowania wsi i wzdłuż pól jedziemy kierując się w stronę ruin starego młyna. Kiedy wjedziemy w las po około 1 km skręcamy ostro w lewo w ścieżkę po czym po ok. 100 m docieramy do niewielkiego wodospadu, gdzie wypada chwilę odpocząć wśród pięknej natury. Wracając musimy cofnąć się do drogi leśnej i dalej skierować się na lewo, aby cały czas wzdłuż tej samej drogi jechać lasem i w końcu dotrzeć do wzniesienia, z którego rozpościera się widok w kierunku zachodnim. Po dotarciu do działek ogrodniczych kierujemy się drogą na lewo, dojeżdżamy nią aż do drogi wojewódzkiej, gdzie również należy zachować należytą ostrożność. Przejeżdżamy przez drogę, wjeżdżamy w las i dalej w dół zmierzamy ku kościołowi parafialnemu w Nowogrodzie Bobrzańskim. Przy kościele skręcamy w drogę asfaltową w prawo i docieramy do mostu. Wjeżdżamy na most w lewo i główną drogą kierujemy się cały czas na wprost, aż po lewej stronie ukazuje się nam Ośrodek Kultury spod którego rozpoczęliśmy swoją podróż.

Bogaczów

(niem. Gross Reichenau), gdzie aktualnie mieszka 450 osób. Już w 1294 roku wieś była wzmiankowana jako Richnowe, a około 1300 Reychnow. Dopiero w 1441 roku źródła donoszą o pierwszych właścicielach dóbr. Większą część wsi w tym czasie posiadała rodzina von Niesemeuschel, a wcześniej dobra znajdowały się w rękach przedstawicieli rodu von Rabenau z Kosierza. Rothenburgowie sprzedali część miejscowości w 1551 roku Adamowi von Niesemeuschelowi i dzięki temu dobra zostały scalone. W 1560 i 1561 roku po jego śmierci doszło do podziału majątku na dwie części z folwarkiem górnym i dolnym. Za sprawą Philippa von Niesemeuschela w 1702 roku miało miejsce ponowne połączenie majątków. Od połowy XVIII wieku, a więc od zakupu majątku przez rodzinę von Lüttwitz, aż do 1945 roku kilkakrotnie zmieniały się rodziny władające tymi dobrami. Do Hansa Friedricha von Haugwitza i jego syna należały one w XVIII i na początku XIX wieku. Przed 1945 rokiem jako ostatni występuje przedstawiciel rodu von Strachwitz. Bogaczów był w XIX wieku dość dużą wsią, która w 1845 roku liczyła 145 domów i 744 mieszkańców. Pracowały tu wówczas 2 młyny wodne, wiatrak oraz cegielnia.

Zabytki Bogaczowa:

• Kościół filialny pod wezwaniem św. Wawrzyńca, gotycki z XIV wieku, pierwsza wzmianka pochodzi z 1323 roku, murowany z kamienia polnego w XVII wieku. Przynależy do parafii w Koźli Kożuchowskiej. Wewnątrz znajduje się szereg obrazów barokowych. Na ołtarzu znajduje się obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, przywiezionych przez repatriantów z Kresów Wschodnich z miejscowość Koropiec. Obraz ten był w swej historii "porwany" przez Turków, a następnie wykupiony przez króla Wiśniowieckiego za tyle srebra ile sam ważył.
  
  
  
  
• Zespół dworski z XVII-XIX wieku:
  • Dwór renesansowy z XVI wieku, murowany z kamienia polnego, pokryty dachem z mansardami (wejście zdobi portal), nad którym widnieje tablica herbowa. Po wojnie własność PGR. W 1989 roku nabyty przez osobę prywatną
  • Park

inne zabytki:

• Pałac renesansowy z XVI wieku, przebudowany w XVII wieku na styl barokowy. Po przebudowie w końcu XIX wieku nadano mu kształt litery U. Po II wojnie światowej należał kolejno do Leśnictwa, PGR i Technikum Rolniczego. Następnie był siedzibą państwowego domu dziecka. Ze względu na konieczność przeprowadzenia gruntownego remontu w 1984 roku dom dziecka przeniesiono. Po 1989 roku pałac został sprzedany osobom prywatnym
• zabytkowa wozownia
• Park (26 ha) w pobliżu pałacu z 60 rodzajami drzew, wśród których kilkanaście to pomniki przyrody
  
  
  
  

Krzewiny

Miejscowość obecnie funkcjonuje jako samodzielne sołectwo z 45 mieszkańcami. Z Krzewin można dojechać w kierunku zachodnim do Bogaczowa, natomiast w kierunku wschodnim do drogi krajowej. W centrum wsi znajduje się nowo wybudowany plac zabaw oraz teren do uprawiania sportów grupowych.

Kaczenice

Miejscowość ta nie leży bezpośrednio na szlaku, jednak można do niej zjechać, gdyż jest położona raptem 900 metrów od szlaku. Kaczenice to wieś leżąca 8 km od Nowogrodu Bobrzańskiego. Obecna liczba mieszkańców kształtuje się na poziomie ok. 200 osób. We wsi znajduje się boisko piłkarskie na którym mecze ligowe rozgrywa lokalna drużyna piłkarska - Tęcza. Znajdują się tutaj także remiza Ochotniczej Straży Pożarnej i cmentarz komunalny. W centrum sołectwa można zobaczyć zabytkową dzwonnicę z 1860 r.

Klępina

Po raz pierwszy wzmiankowana jest w 1263 roku (Clepen). Podzielona na: Klępinę Starą oraz Nową. W części starej znajdował się majątek ziemski. Pozostałością są dziś resztki parku dworskiego oraz zabudowy gospodarczej.

Klępina to jedna z większych wsi w Gminie Nowogród Bobrzański. Obecnie liczy ok. 450 mieszkańców. Po raz pierwszy wzmiankowana jest w 1263 roku (Clepen). Podzielona na: Klępinę Starą oraz Nową. W części starej znajdował się majątek ziemski. Pozostałością są dziś resztki parku dworskiego oraz zabudowy gospodarczej. W centralnej części wsi znajduje się plac sportowy z wiatą gdzie organizowane są wszystkie większe imprezy i festyny. W Klępinie znajduje się Kościół katolicki pw. Matki Bożej Cudownego Medalika wraz ze znajdującym się opodal cmentarzem. Na końcu wsi jest też zakład tartaczny. Na terenie sołectwa położone jest Nowogrodzkie Przygiełkowisko - specjalny obszar ochrony siedlisk przyrodniczych (obszar Natura 2000).

Sobolice

Niewielka wieś należąca administracyjnie do sołectwa Drągowina. We wsi obecnie mieszka ok. 35 osób. Można tu dojechać drogą utwardzoną od strony wschodniej z Drągowiny oraz od zachodniej drogą leśną z Klępiny.

Drągowina

(niem. Neuwaldau) położona jest nad rzeką Brzeźnicą. Została założona przed 1237 rokiem przez augustianów z klasztoru z Nowogrodu Bobrzańskiego, wkrótce po ufundowaniu klasztoru przez Henryka Brodatego w 1217 r. Pojawiła się wówczas w dokumentach nazwa Nuwenwalde, w 1263 roku Nuwald, a w 1268 Nouowaldow. Informacja o potwierdzeniu przez Henryka Brodatego wcześniejszego nadania klasztorowi augustianów w Nowogrodzie Bobrzańskim 50 małych łanów w Drągowinie pochodzi ze wspomnianego 1237 roku, a o nadaniu przez opata 50 frankońskich łanów sołtysowi z 1214 roku. Wieś długo należała do klasztoru, najpierw nowogrodzkiego, później żagańskiego, aż do 1810 roku, kiedy to przeprowadzono kasatę dóbr zakonnych.

Zabytki Drągowiny:

• Kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego, z XV wieku, przebudowany w XVII wieku. Jednonawowa budowla o wąskich i wysokich oknach oraz prosto zakończonym prezbiterium. Kruchta była pierwszym obiektem dobudowanym do nawy, która stanęła po stronie północnej. Drągowiny nie ominęła reformacja i już w 1540 roku kościół zajęli protestanci. W 1668 roku powrócił on do katolików. Zakrystia stanęła prawdopodobnie w XVII wieku po północnej stronie prezbiterium, a po przeciwnej kaplica. Poszerzono otwory wejściowe i prawie wszystkie okienne. Okno wschodnie prezbiterium zamurowano, a następnie otynkowano ściany. Początkowo przy kościele stała drewniana wieża, ale około 1690 roku na jej miejscu wzniesiono nową, murowaną. W 1782 roku kościół w Drągowinie poddano pracom remontowym m.in. z powodu problemów technicznych związanych z osiadaniem gruntu pod wieżą. Pod koniec XIX wieku prowadzono następne prace i wówczas do wieży dobudowano przypory, ale jej stan zachowania w ciągu XX wieku uległ pogorszeniu i około 1990 roku budowla została rozebrana. Kościół w Drągowinie jest kamienno-ceglaną, jednonawową budowlą z węższym prostokątnym prezbiterium. Do dziś zachowały się w całości pierwotne mury świątyni. Dach dwuspadowy nakrywa obie partie kościoła, a wszystkie otwory okienne nawy i prezbiterium są zamknięte półkoliście, podobnie jak drzwiowe, umieszczone w północnej ścianie nawy oraz w kruchcie. Płaskim stropem drewnianym jest przykryte wnętrze nawy, sklepieniem krzyżowym prezbiterium, a zakrystii kolebkowym z lunetami. Zachowały się w szczytach prezbiterium ślady po pierwotnym, półkolistym sklepieniu drewnianym. Przy ścianie zachodniej stoi zbudowana w XVIII-XIX stuleciu empora organowa wsparta na dwóch słupach, z organami z końca XIX wieku. Z 1898 roku pochodzi ołtarz główny Wniebowstąpienia Pańskiego, natomiast ołtarz Ukrzyżowania umieszczony w kaplicy z drugiej ćwierci XVII wieku. Kościół jest otoczony piętnastowiecznym, gotyckim murem kamiennym z barokową bramą z końca XVII wieku. Rzeźbiona Pieta i płaskorzeźba przedstawiającą św. Augustyna wieńczy falisty szczyt bramy.
  
  
  
  
• Plebania - barokowa z XVII wieku, która po raz pierwszy była wzmiankowana w 1540 roku. Budynek nie przetrwał do naszych czasów, podobnie jak i przypuszczalnie następny, który mógł być wzniesiony w XVII wieku. W stylu barokowym w 1736 roku zbudowano kamienno-ceglaną siedzibę proboszcza, która poddana została gruntownej modernizacji w połowie następnego stulecia. Poszerzone zostały wówczas okna oraz wymieniono stolarkę. Piętrowy, nakryty dachem czterospadowym budynek przetrwał do czasów współczesnych. Zachowany został oryginalny układ wnętrz, sklepienia kolebkowe, stropy oraz więźba dachowa.